Του Βασίλη Φαναράκη

Ας πάρουμε τον αφορισμό του «Όποιος ξεχνάει την  ιστορία του είναι καταδικασμένος να τη ξαναζήσει» και ας ξεκινήσουμε από κει…

Oπως έχει γραφτεί αρκετές φορές λοιπόν ο Συριζα ήταν ένα μικρό πολυτασικό κόμμα της «ακτιβίστικης» ριζοσπαστικής Αριστεράς που «βίαια και απροσδόκητα» και για διάφορους λόγους και συγκυρίες εκτοξεύτηκε στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης  την Άνοιξη του 2012.

Oπως επίσης έχει γραφτεί αρκετές φορές ο Συριζα δεν ήταν επουδενί έτοιμος για κάτι τέτοιο όπως  και αποδείχτηκε αργότερα.

Αυτό που μάλλον δεν έχει γραφτεί και πολύ είναι πως κάποιοι μέσα στο ίδιο το κόμμα  έκαναν ότι περνούσε απ το χέρι τους προκειμένου ο Συριζα το Γενάρη του 2015 να πάει παντελώς απροετοίμαστος κι ως «πρόβατο επί σφαγή» τόσο στο εσωτερικό μέτωπο της κυβέρνησης όσο και στο εξωτερικό της διαπραγμάτευσης . Κι εδώ δε μπορούμε να μιλάμε ούτε για «αφέλεια», ούτε για «ρομαντισμό» ή «έλλειψη πείρας» αλλά για ξεκάθαρη και ωμή σκοπιμότητα και κακοήθεια.  Μήπως την «αριστερή παρένθεση» την θέλησαν και μέσα απ τον τότε Συριζα;

Αν όχι, τότε θα πρέπει να δεχτούμε πως κεντρικά στελέχη ( της Πολιτικής Γραμματείας, του Κεντρικού Συμβουλίου, της Κοινοβουλευτική μας ομάδας) άνθρωποι με πολλά χρόνια «θητείας» στην Αριστερά και στα «κινήματα» ήσαν παντελώς ανόητοι ή αφελείς άνθρωποι που δεν μπορούσαν να εννοήσουν ούτε για ένα λεπτό πως  τα δυόμισι χρόνια που ο Συριζα κατείχε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντι να αξιοποιηθούν κατάλληλα για την δημιουργία, με πρωτοπόρο το Σύριζα, ενός στιβαρού κοινωνικού κινήματος σπαταλήθηκαν σε τασικούς ανταγωνισμούς και ψευδό-επαναστατικούς βερμπαλισμούς. Έτσι και παρά τους ψήφους που χε πάρει ο Σύριζα τόσο στις διπλές εκλογές ου ’12 όσο και στις Ευρωεκλογές , ορισμένοι έκαναν ότι περνούσε απ το χέρι τους ώστε ο Συριζα να παραμείνει μια κλειστή, ελεγχόμενη απ τις παρέες τους, σέχτα, φροντίζοντας επιμελώς να δίνουν μια απωθητική εικόνα του κόμματος στην ευρύτερη κοινωνία ενώ την ίδια στιγμή, οι ίδιοι  οι όποιοι αντιμετώπιζαν την Αριστερά με λογικές γκρουπούσκουλου, υμνολογούσαν ένα ανύπαρκτο (υπεύθυνη τους) «κίνημα» και διεκήρυτταν με στόμφο πως μόλις εκλεγεί ο Συριζα την άλλη μέρα κιόλας «θα τα σαρώσει όλα» !! Πανηγύριζαν την νίκη ενώ ετοίμαζαν την ήττα με απλά λόγια.

Έτσι οδηγηθήκαμε εκόντες-άκοντες  στο συνέδριο-παρωδία του ’13 στο οποίο οι συνιστώσες κι oi ανθυπο-συνιστώσες με τους παρατρεχάμενους τους ,αντί να διαλυθούν όπως προβλεπόταν, πήραν «παράταση» και συνέχισαν το διαβρωτικό τους έργο θριαμβολογώντας με μικροαστική έπαρση πως «η πλειοψηφία δεν τόλμησε» ! Ακόμα και σαν πρωθυπουργός , στην πρώτη περίοδο της διακυβέρνησης του, ο Τσίπρας ήταν όμηρος τους αφού κάθε φορά που καθόταν στο τραπέζι με την Μέρκελ έπρεπε , εκτός απ όλα τα αλλά, να σκέφτεται τι θα πει ύστερα στον Λαφαζάνη, τον Ριναλντι , το Νταβανέλλο και τους… «53».

Τι μας απέμενε μετά απ όλα αυτά σα κόμμα ; Η συρρίκνωση του λόγου της Αριστεράς σε μια στείρα «αντιμνημονιακή» ρητορεία η οποία οφείλουμε να παραδεχτούμε πως σε ορισμένα τουλάχιστον σημεία της δε διέφερε ουσιαστικά απ αυτήν της Ακροδεξιάς ή της «πανω πλατείας» αν προτιμάτε (προδότες, πουλημένοι, γερμανοτσολιάδες κτλ) κι η οποία γύρισε εν τέλει μπούμερανγκ διότι αν διακηρύττεις πως όποιος ψηφίζει κι εφαρμόζει μνημόνια είναι «Τσολάκογλου»  τότε κι η σημερινή κυβέρνηση που αναγκαστικά βρίσκεται υπό την εποπτεία των δανειστών είναι συμπερασματικά μια κυβέρνηση «Τσολάκογλου»! Λες κι η αυτή η έρμη χωρά πριν τα μνημόνια δεν είχε καθόλου προβλήματα!  Να μην αναφέρουμε και  τις «δεν πληρώνω» προτροπές μερικών στελεχών που σήμερα με τους στόχους που χεις θέσει ακούγονται τραγικά αστείες.

Η δε Νεολαία Σύριζα στην οποία ανήκω απ το 2012, με την ευθύνη κυρίως προσώπων συγκεκριμένης κυρίαρχης τάσης (δε ευθυνόμαστε όλοι το ίδιο εφόσον δεν είχαμε όλοι τις ίδιες απόψεις για τις αποφάσεις που παίρνονταν, αλλά όλα κρίνονται απ το ποιος κατέχει την πλειοψηφία δυστυχώς) κινούνταν κάπου μεταξύ ενός αλλοπρόσαλλου αριστερισμόυ και μιας «αντισυστημικής» αναρχίας κυριαρχούμενη από εμμονές και κομπλεξισμούς όπως «να μην φανεί πως είμαστε στα διάφορα στέκια πως είμαστε συριζαίοι κομματοσκυλα» και φυσικά της περίφημη σύνδεση της με τα λεγόμενα«κινήματα» (δηλαδή τους διαβόητους πλέον αλληλέγγυους που τελευταία έδειξαν το πραγματικό τους πρόσωπο επιτιθέμενοι σα κοινοί τραμπούκοι σε γραφεία και εκδηλώσεις του Συριζα).

Εν κατακλείδι ας ελπίσουμε πως στα μέσα του επόμενου θα πάμε σε ένα συνέδριο πραγματικής επανίδρυσης αναστοχασμού και επαναπροσδιορισμού στο οποίο θα χαρακτεί μια εντελώς νέα στρατηγική θα γίνει ένα γενναίο κι οργανωμένο άνοιγμα στην κοινωνία και απαντηθούν κρίσιμα  και απαντηθούν με ειλικρίνεια βασικά ερωτήματα όπως που είχαν «ανακαλύψει» ορισμένοι σύντροφοι τα δισεκατομμύρια του «υπερφιλόδοξου» προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Μόνο έτσι θα καταπολεμηθεί η απογοήτευση στην κοινωνία  για την οποία όλοι έχουμε τις ευθύνες μας αν και όχι ισόποσα.

* O Βασίλης Φαναράκης είναι μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Λάρισας