1. Τα πολλά πρόσωπα του νεοφιλελευθερισμού και η Αριστερά στην Ευρώπη

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης, καθορίζουν τον πολιτικό και κοινωνικό ανταγωνισμό. Οι κυρίαρχες ελίτ και το πολιτικό προσωπικό που συντάσσεται με αυτές, επιδιώκουν να δομήσουν τη μετά-κρίσης εποχή, πάνω στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας και την επέκταση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Είναι δεδομένο όμως, ότι η προσπάθεια τους αυτή, βρίσκει όριο στις ανθρώπινες ανάγκες και τις κοινωνικές αντιθέσεις που τα χρόνια της κρίσης οξύνθηκαν περαιτέρω. Στις ΗΠΑ, η παρουσία Τραμπ κάνει τα πράγματα ξεκάθαρα. Η κυβέρνηση Τραμπ υλοποιεί ένα σχέδιο που στη μία του άκρη έχει την προκλητική ενίσχυση της φοροασυλίας του πλούτου και από την άλλη έχει την ανάδυση μιας ακροδεξιάς, ρατσιστικής ιδεολογίας η οποία στη ρίζα της έχει βαθιά ταξικά χαρακτηριστικά.

Στην περίπτωση της Ευρώπης, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια περίοδο οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών ανακατατάξεων. Οι δυνάμεις του «παραδοσιακού Νεοφιλελευθερισμού», όπως είχαμε επισημάνει και στην πολιτική απόφαση του 1^ου συνεδρίου μας, αδυνατούν να εξασφαλίσουν την κοινωνική συναίνεση γύρω από το πολιτικό τους σχέδιο αφού επενδύουν στη λιτότητα, τον αυταρχισμό και στα κλειστά σύνορα δίνοντας άπλετο χώρο στην άνοδο των δυνάμεων της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Δυνάμεις δηλαδή που έφτασαν σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ολλανδία, να χτυπούν την πόρτα της διακυβέρνησης. Αυτή η εκλογική τους ήττα όμως, δεν συνιστά και πολιτική. Επομένως, είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα ένας ισχυρισμός ότι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση του τέλους της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί, αν δεν αρχίσουν να εκλείπουν οι λόγοι που οδήγησαν στη νέα ανάδυση της. Αν δεν ηττηθεί δηλαδή πολιτικά και εκλογικά ο νεοφιλελευθερισμός, που διαρκώς διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στην κοινωνική πλειοψηφία και τις καλομαθημένες ελίτ του πλούτου.

Παράλληλα, η συζήτηση για την αλλαγή της αρχιτεκτονικής της Ε.Ε έχει τεθεί μέσα από μια σκοπιά συντηρητική που ελάχιστα επηρεάζει τα πυρηνικά στοιχεία της συγκρότησης της. Μοναδική διαφοροποίηση σε αυτή τη συζήτηση, αποτελούν οι δυνάμεις της Αριστεράς που με συνέπεια και για δεκαετίες αγωνίζονται και επισημαίνουν την ανάγκη δομικών αλλαγών, όπως μεταξύ άλλων την αντιμετώπιση του δημοκρατικού ελλείμματος, την ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων, την προστασία του περιβάλλοντος.

Τον τόνο όμως, σήμερα δίνουν τοποθετήσεις και σχέδια που απέχουν σημαντικά από τις ανάγκες των λαών της Ευρώπης. Είτε αυτό εκφράζεται μέσα από μια μετριοπαθή φιλελεύθερη σκοπιά, όπως στην περίπτωση της Γαλλίας, είτε από την εμβάθυνση του δόγματος Σόιμπλε που απηχεί τις παραδοσιακές επιδιώξεις του γερμανικού καπιταλισμού για την Ευρώπη. Παρά τις όποιες επιμέρους εσωτερικές τους αντιθέσεις, ο πυρήνας της στρατηγικής τους παραμένει κοινός. Από την πλευρά του ο Μακρόν προτείνει ένα μείγμα οικονομικού νεοφιλελευθερισμού και εμβάθυνσης της πολιτικής ενοποίησης της Ε.Ε με αύξηση του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, επιβολή κλιματικού φόρου και δημιουργία πολιτικών θεσμών στο επίπεδο της Ευρωζώνης. Το «δόγμα Σόιμπλε» προσβλέπει στην ισχυροποίηση των τεχνοκρατικών μηχανισμών και την πρωτοκαθεδρία τους έναντι κάθε πολιτικού οργάνου. Εκεί στοχεύει και η «μετατροπή του ESM σε ευρωπαϊκό Δ.Ν.Τ». Είναι εμφανές ότι για τους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού η συρρίκνωση της πολιτικής διαδικασίας και η πλήρης αυτονόμηση θεσμών της Ευρώπης όπως η Ε.Κ.Τ από κάθε πεδίο άσκησης πολιτικής προσβλέπει στην ισχυροποίηση του τεχνοκρατισμού και στο βάθεμα μιας αντιδημοκρατικής δομής και λειτουργίας της ίδιας της Ε.Ε. συνολικά.

Oι κυρίαρχοι στην Ευρώπη επιδιώκουν να απαντήσουν στην κρίση με περισσότερο νεοφιλελευθερισμό και λιγότερη δημοκρατία. Η ίδια η οικονομική κρίση ωστόσο ανέδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο την ήδη υπάρχουσα αντιδημοκρατική δομή και λειτουργία της. Το σχέδιο της υποτίμησης της εργασίας και της καταστρατήγησης του κοινωνικού κράτους, η αξιοποίηση του χρέους ως μοχλού πίεσης για περαιτέρω λιτότητα, η διαχείριση του Brexit, η στοχοποίηση των προσφύγων και τα κλειστά σύνορα αποτελούν κυρίαρχες όψεις του πιο σκληρού νεοφιλελεύθερου σχεδίου το οποίο παράλληλα ξεδιπλώνεται και στις τεραστίων διαστάσεων μεταβολές που θα λάβουν χώρα στις διακρατικές εμπορικές συναλλαγές έτσι όπως αυτές αποτυπώνονται στις συνθήκες CETA, TTIP κλπ.

Η πολιτική περίοδος που διανύουμε έτσι όπως αυτή οριοθετείται, εκτός των άλλων και μέσα από τα αποτελέσματα των εκλογικών διαδικασιών σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών, αναδεικνύει την απουσία κοινωνικής συναίνεσης στα σχέδια των νεοφιλελεύθερων οικονομικών και πολιτικών ευρωπαϊκών ελίτ. Οι κυρίαρχες τάξεις αδυνατούν δηλαδή να εξασφαλίσουν τη συναίνεση των υποτελών τάξεων. Η συνθήκη αυτή έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός «πολιτικού κενού» το οποίο, προσπαθούν να αξιοποιήσουν και να καλύψουν εθνικιστικές και φασιστικές δυνάμεις που πλέον διεκδικούν ρόλο πολιτικού πρωταγωνιστή. Στη Ουγγαρία, στην Ολλανδία, στην Αυστρία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στην Πολωνία και σε σειρά άλλων ευρωπαϊκών χωρών η ακροδεξιά –σε όλες της τις εκδοχές- αυξάνει την επιρροή της, ο ρατσισμός και η ξενοφοβία γίνονται σε πολλές περιπτώσεις επίσημη κρατική πολιτική. Οι πρόσφυγες στοχοποιούνται ενώ το ζήτημα της ασφάλειας μέσα από λογικές τρομοϋστερίας και τυφλής στοχοποίησης των μουσουλμανικών κοινοτήτων τίθεται στο επίκεντρο του δημόσιου ευρωπαϊκού λόγου. Την ίδια στιγμή, η δημοκρατία και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης συρρικνώνονται.

Από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις της αριστεράς, οι δυνάμεις που αμφισβητούν τον μονόδρομο της λιτότητας στις περισσότερες των περιπτώσεων αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα πειστικό προς τους ευρωπαϊκούς λαούς ανταγωνιστικό σχέδιο υπέρβασης της υπάρχουσας συστημικής πραγματικότητας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου και μέσα στους κόλπους της ίδιας της ευρωπαϊκής αριστεράς αναδεικνύονται πολιτικές γραμμές που ρέπουν προς τον εθνικισμό και χάνουν τον διεθνιστικό τους προσανατολισμό. Είναι εμφανές ότι η απουσία ενιαίας στρατηγικής από την πλευρά των δυνάμεων της αριστεράς στην Ευρώπη δημιουργεί χώρο για την υπέρβαση της κρίσης μέσω ενός σχεδίου που αντιστρατεύεται τα δικαιώματα των πολλών και ισχυροποιεί τις δυνάμεις της συντήρησης και του μίσους. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ, το Sinn Fein στην Ιρλανδία, οι Podemos με την Ενωμένη Αριστερά στην Ισπανία, το Εργατικό Κόμμα στην Αγγλία υπό τον Corbyn, η συνεργασία Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών-Αριστεράς στην Πορτογαλία, η άνοδος του αριστερού PTB στο Βέλγιο, η ριζοσπαστική στάση τμήματος Πρασίνων και Σοσιαλιστών που απεγκλωβίζονται από το άρμα του νεοφιλελευθερισμού είναι ένας εν δυνάμει ανταγωνιστικός πόλος τόσο προς τα σχέδια του νεοφιλελευθερισμού όσο και της ακροδεξιάς εντός της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. Το 1^ο Ευρωπαϊκό Φόρουμ Προοδευτικών Δυνάμεων με τη συμμετοχή αριστερών, πρασίνων και σοσιαλιστικών δυνάμεων στη Μασσαλία αποτέλεσε την έναρξη μιας πολιτικής διαδικασίας που πρέπει να προχωρήσει και να έχει ως αποτέλεσμα τη συγκρότηση ενός συμπαγούς πολιτικού σχεδίου που όχι απλά θα αμφισβητεί αλλά και θα γκρεμίσει τους πολιτικούς μας αντιπάλους βάζοντας στο προσκήνιο το όραμα για την Ευρώπη των λαών.

2. Η ελληνική πραγματικότητα

Η σύγκρουση που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα μαίνεται με αμείωτη ένταση συνεχώς και σε όλα τα επίπεδα. Η στρατηγική της κυβέρνησης όλο το προηγούμενο διάστημα φαίνεται πως έχει παράξει θετικά αποτελέσματα στη συνεχή διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Σε αυτό το πλαίσιο καθίσταται πλέον ορατή η προοπτική για το οριστικό τέλος της εποχής των μνημονίων τον Αύγουστο του 2018 αλλά και για την εύρεση μιας αποφασιστικής λύσης για την αναδιάρθρωση του χρέους. Το τελευταίο είναι ζωτικής σημασίας για την έξοδο από την εποχή των μνημονίων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το μη εξυπηρετήσιμο δημόσιο χρέος αποτέλεσε τον κύριο μοχλό επιβολής των μνημονίων υπό τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη κυβέρνηση στα χρόνια της κρίσης που υλοποιεί ένα σχέδιο εξόδου από τα μνημόνια και την ασφυκτική επιτροπεία. Σε αντιδιαστολή με αυτό, οι προηγούμενες κυβερνήσεις έβαζαν όλο και πιο βαθιά στην κρίση την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, με αποτέλεσμα να δημιουργούνταν ένας ατέρμονος κύκλος λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης. Είναι γεγονός, ότι παρά την πολεμική που δέχθηκε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε, τους εκβιασμούς αλλά και τα κελεύσματα προσχώρησης στην μνημονιακή λογική η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ παραμένει πιστή στη στρατηγική της, που είναι ο τερματισμός των ισοπεδωτικών μνημονίων λιτότητας, σε αντίθεση με όλους τους προηγούμενους που οι πολιτικές αυτές αποτελούν το σχέδιό τους. Είναι όμως ζητούμενο, η Ελλάδα εκτός μνημονίων, να μην αποτελεί απλά συνέχεια της μνημονιακής εκδοχής της. Και εκεί είναι που θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό το κατά πόσο μια κυβέρνηση που πλέον θα έχει εξασφαλίσει μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας στην άσκηση οικονομικής πολιτικής, θα μπορέσει να αποκαταστήσει τις αδικίες των προηγούμενων ετών, να συγκροτήσει ένα νέο κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο αλλά και να συγκρουστεί αποτελεσματικά με ένα πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που διατηρεί ακόμα ισχυρούς δεσμούς στους θεσμούς, τη δημόσια διοίκηση, τον κρατικό μηχανισμό.

Παράλληλα, όλο το προηγούμενο διάστημα, εντάθηκε το παράλληλο πρόγραμμα με ένα μπαράζ νομοσχεδίων που παγιώνουν πολλά αιτήματα χρόνιων αγώνων, αλλά και βελτιώνουν την καθημερινότητα της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου με το νέο νόμο-πλαίσιο, η σύσταση των πρωτοβάθμιων δομών υγείας, τα μέτρα στήριξης των εργαζομένων απέναντι στην εργοδοσία, η καταπολέμηση της αδήλωτης και υποδηλωμένης εργασίας, η αναβάθμιση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, η στήριξη των νέων επιστημόνων, η κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ, η νομική κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου αποτελούν όψεις του πολιτικού μας σχεδίου. Εκτός αυτών, η κυβέρνηση προχωρά στην απόδοση του υπερπλεονάσματος της οικονομίας σε αυτούς που το έχουν περισσότερο ανάγκη και όχι μόνο. Από τα 1,4 δις τα 720 εκ. θα κατευθυνθούν σε 3,4 εκ. πολίτες, τα 360 στη ΔΕΗ για να μην αυξηθούν τα τιμολόγια και τα υπόλοιπα 315 εκ. θα επιστραφούν στους συνταξιούχους, εξαιτίας παράνομων παρακρατήσεων όλα αυτά τα χρόνια. Τέλος, με τα αναπτυξιακά συνέδρια επιτυγχάνεται η σύνδεση της κυβέρνησης με τις τοπικές κοινωνίες, μικραίνει το χάσμα μεταξύ κέντρου και περιφέρειας, αλλά το σημαντικότερο είναι πως μαζί με την τοπική κοινωνία σχεδιάζεται το μέλλον κάθε περιοχής.

Το μνημόνιο ολοκληρώνεται το καλοκαίρι του 2018, καθώς εκπνέει η δανειακή σύμβαση. Αυτό, όμως, δεν θα σημαίνει και την οριστική λήξη της μάχης «με επιστροφή στην κανονικότητα». Στόχος είναι να μην υπάρχει περαιτέρω ανάγκη για αναχρηματοδότηση του χρέους, οπότε να μην υπάρχει ανάγκη για νέα δανειακή σύμβαση και, επομένως, για νέα μέτρα (διαρθρωτικά ή δημοσιονομικά). Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα της ΕΕ, δεσμεύεται από το Σύμφωνο Σταθερότητας και τους δημοσιονομικούς στόχους που αυτό προβλέπει. Βέβαια, στην περίπτωση της Ελλάδας θα υπάρξει ένα πλαίσιο αυξημένης εποπτείας, η ένταση της οποίας θα κριθεί από τους συσχετισμούς στην συγκυρία όπου θα ληφθούν αυτές οι αποφάσεις και τις πολιτικέ συγκρούσεις που θα λάβουν χώρα. Εφόσον, επιτευχθεί ο τερματισμός των μνημονίων η ελληνική κυβέρνηση θα έχει πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια στην εφαρμογή του πολιτικού της σχεδίου. Η μάχη ενάντια στην επιτροπεία θα είναι μια σύγκρουση διαρκής απέναντι στις νεοφιλελεύθερες δυνάμεις της Ευρώπης που σε συνεργασία με την ντόπια αστική τάξη επιδιώκουν να μετατρέψουν τη λιτότητα σε μόνιμο καθεστώς.

Παρά τα θετικά βήματα του τελευταίου διαστήματος, σε κυβερνητικό επίπεδο, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε το γεγονός πως υπάρχουν ελλείματα και προβληματικές όσον αφορά το κυβερνητικό έργο, αλλά και τις συγκρούσεις που δίδονται και πρέπει να δοθούν. Καθώς και μέτρα, επιβεβλημένα από το μνημονιακό πλαίσιο που πλήττουν ευθέως ή εμμέσως τα χαμηλότερα στρώματα (π.χ μείωση αφορολόγητου, αποκρατικοποιήσεις). Η θέση της οργάνωσής μας θα είναι στο δρόμο, στην προσπάθεια να αναστραφούν όλες αυτές οι αρνητικές πτυχές. Ακόμα, παρατηρούνται-ουκ ολίγες φορές-έλλειψη συντονισμού και ελέγχου σε διάφορες πτυχές της λειτουργίας της κυβέρνησης, προσωπικές στρατηγικές και απουσία ισχυρής πολιτικής βούλησης σε ορισμένα ζητήματα, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την υπόθεση των Σκουριών Χαλκιδικής. . Μια περίπτωση στην οποία, μια εταιρία επιλέγει να θεωρεί δικαίωμα της την καταστροφή του φυσικού πλούτου της περιοχής και τη διακινδύνευση της υγείας των κατοίκων της. Και μάλιστα επιστρατεύει έναν ολόκληρο πολιτικό και μιντιακό στρατό προθύμων ώστε να ασκήσει πιέσεις και να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να χωρά καμία ανοχή σε αυτή τη στάση. Η θέση μας είναι σαφής. Η τήρηση των περιβαλλοντικών κανόνων και η προστασία της υγείας και της ζωής των κατοίκων, οφείλουν να είναι τα βασικά κριτήρια για την κυβέρνηση στο ζήτημα αυτό. Τέλος, εμφανίζονται καθυστερήσεις στο σχεδιασμό και την υλοποίηση πολιτικών, όπως στο ζήτημα των ασυνόδευτων παιδιών και στην κατάσταση στα νησιά, όσον αφορά το προσφυγικό.

Στην αντίπερα όχθη, η ΝΔ και όλο το παλιό χρεωκοπημένο πολιτικό, οικονομικό, μιντιακό και δικαστικό κατεστημένο προσπαθούν με κάθε τρόπο να χτυπήσουν την κυβέρνηση. Η ΝΔ και ο αρχηγός της θολωμένοι από την έλλειψη της εξουσίας που τη θεωρούν – από κοινού με το ΠΑΣΟΚ – ως σχεδόν κληρονομικό δικαίωμα, αλλά και φοβισμένοι από τις συνεχείς αποκαλύψεις που τους βαραίνουν τόσο τον Κ. Μητσοτάκη, όσο και άλλα στελέχη της ΝΔ, έχουν απωλέσει κάθε κοινωνική ταυτότητα που έφεραν. Η ακραία νεοφιλελεύθερη γραμμή της ΝΔ, σε συνδυασμό με την είσοδο ακροδεξιών σε θέσεις κλειδιά, καθιστούν τη ΝΔ εχθρό της κοινωνικής πλειοψηφίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δηλώσεις του αρχηγού της στη ΔΕΘ. Ελλείψει συγκροτημένου σχεδίου που να είναι ελκτικό στην κοινωνία, η ΝΔ έχει επιδοθεί σε μια εκστρατεία κατατρομοκράτησης της ελληνικής κοινωνίας, κατασκευής και αναπαραγωγής ψευδών ειδήσεων καθημερινά, σε αγαστή συνεργασία με τα φιλικά της ΜΜΕ. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να αποκρύψει τις επιτυχίες της ελληνικής κυβέρνησης στο επίπεδο της οικονομίας, αλλά και να σπείρει τη ματαιότητα στην κοινωνία, ταυτίζοντας, παράλληλα, τον ΣΥΡΙΖΑ με όλο το παλιό πολιτικό σύστημα.

Στη συντονισμένη επίθεση απέναντι στην κυβέρνηση συμμετέχει και ένα κομμάτι της δικαστικής εξουσίας, που σε κάθε ευκαιρία προστατεύει το μεγάλο κεφάλαιο, την αστική τάξη και τα συμφέροντα της εγχώριας διαπλοκής και διαφθοράς. Πολλές φορές φαίνεται πως η δικαστική εξουσία κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, όπου δεν τα καταφέρνει η ΝΔ. Αυτά είναι φανερά στην περίπτωση του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και σε πολλές αποφάσεις του ΣτΕ που έκριναν αντισυνταγματικές πολλές διατάξεις ψηφισμένων νόμων της κυβέρνησης, όπως την εκλογή διευθυντών στα σχολεία με ψηφοφορία των καθηγητών. Άλλες φορές, όμως, η δικαστική εξουσία ξεπερνά την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς δημιουργεί κοινωνικές εντάσεις και λειτουργεί εκδικητικά απέναντι σε αθώους, όπως στην περίπτωση της Ηριάννας, που πυροδότησε τεράστια αντίδραση στους κόλπους πρωτίστως της νεολαίας και ένα αίσθημα γενικευμένης αδικίας.

Επιπλέον, παρατηρείται η επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής. Το τελευταίο διάστημα έχουν ενταθεί οι επιθέσεις της Χρυσής Αυγής απέναντι σε μετανάστες και όχι μόνο, μαζί με μια προσπάθεια ανοίγματος νέων γραφείων σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και της υπόλοιπης Ελλάδας. Αυτό συμβαίνει, διότι η ηγεσία του νεοναζιστικού μορφώματος προσπαθεί να συσπειρώσει τις δυνάμεις του κόμματος, ειδικά αυτή την περίοδο που κορυφαία, και όχι μόνο, στελέχη, αποχωρούν, λόγω κοινωνικής κατακραυγής και της πίεσης που ασκεί η δίκη της Χ.Α. Σε κάθε περίπτωση, o φασισμός ιστορικά αποτελεί το τελευταίο, ακραίο προπύργιο του καπιταλιστικού συστήματος και η Χ.Α. έχει αποδείξει πως αποτελεί άξιο συνεχιστή αυτής της παράδοσης. Στηρίζει το μεγάλο κεφάλαιο σε κάθε ευκαιρία, όπως γίνεται με τους εφοπλιστές στο Πέραμα, προπηλακίζει κάθε αγωνιζόμενο τμήμα της κοινωνίας σε κάθε πολιτική ή συνδικαλιστική έκφανσή του, δεν διστάζει να δολοφονεί αντιφασίστες και μετανάστες. Έτσι, υπό το αντισυστημικό της προσωπείο, η ΧΑ μεθοδικά προσπαθεί να δηλητηριάσει με τις μισαλλόδοξες και σκοταδιστικές ιδέες της την ελληνική κοινωνία.

3. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και η έξοδος από τα Μνημόνια

Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν διεκδίκησε την ιδιοκτησία του προγράμματος, καθώς αυτό επιβλήθηκε μέσα από μια σκληρή σύγκρουση με τους δανειστές, η οποία κατέληξε στον επώδυνο συμβιβασμό του καλοκαιριού του 2015. Ακόμα και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την ελπίδα της κοινωνικής πλειοψηφίας και το μόνο αντίβαρο στη νεοφιλελεύθερη επέλαση. Μια κρίση παράγει ευκαιρίες για όλες τις πλευρές του πολιτικού και κοινωνικού ανταγωνισμού. Σήμερα, όμως, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η κοινωνική κίνηση στην Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση. Το γεγονός αυτό, φαίνεται καθημερινά, αφού παρατηρείται «εκκωφαντική» απουσία κινητοποιήσεων και κινηματικών διεκδικήσεων. Η κατάσταση αυτή ευνοεί μόνο τη ΝΔ, καθώς για τον ΣΥΡΙΖΑ οι κοινωνικοί αγώνες αποτελούν το «οξυγόνο» του, αφού εκεί δημιουργήθηκε, ωρίμασε και αναδείχτηκε σε κύριο εκφραστή των αγωνιών και της ελπίδας του ελληνικού λαού και των λαών της Ευρώπης.

Η αντίληψή μας είναι πως ο κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί να έρθει μόνο με την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας. Απεναντίας, αντιλαμβανόμαστε την κυβέρνηση σαν ένα εργαλείο στα χέρια της κοινωνικής πλειοψηφίας που θα θεσμοθετεί ριζοσπαστικά αιτήματα, αλλά και θα ανοίγει δρόμους υπέρβασης της υπάρχουσας πραγματικότητας. Στον πυρήνα της πολιτικής παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρίσκονται οι ανάγκες της κοινωνίας και η δημιουργία αντιπαραδειγμάτων και αντιστάσεων που δρουν ανταγωνιστικά στις σχέσεις που παράγει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.

Στη μεγάλη εικόνα, η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από την κρίση πρέπει να προσβλέπει στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας και στην αντιστροφή της διαδικασίας της εσωτερικής υποτίμησης έτσι όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια ώστε να ανοίξει ο δρόμος για να υπάρξουν μονοπάτια που θα επιτρέπουν στην κοινωνία να σχεδιάσει πέρα από τα όρια της σημερινής συστημικής πραγματικότητας. Ζητούμενο της στρατηγικής μας θα πρέπει να είναι η αναδιανομή πλούτου και εξουσίας από το κεφάλαιο στην εργασία. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την εν λόγω συνθήκη είναι τα εξής:

Α) Η αύξηση του μεριδίου των μισθών επί του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (Α.Ε.Π). Το γεγονός αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη μείωση της ανεργίας και τη δημιουργία νέων θέσεων σταθερής και πλήρους εργασίας με δικαιώματα, την πάταξη της μαύρης και αδήλωτης εργασίας καθώς και τη διαρκή συρρίκνωση των ευέλικτων μορφών, την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την αύξηση του βασικού μισθού και την κατάργηση των μισθολογικών αποδοχών με βάση τα ηλικιακά χαρακτηριστικά (για νέους-ες κάτω των 25 ετών), την υπεράσπιση και την διεύρυνση των δικαιωμάτων. Ήδη το υπερπλεόνασμα στον Ενιαίο Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ) αποδεικνύει αύξηση της μισθωτής εργασίας και την πάταξη της αδήλωτης αφού αποτυπώνεται η αύξηση των εισφορών των μισθωτών στο ασφαλιστικό σύστημα. Είναι δεδομένο και δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι  τα ποσοστά «μερικής απασχόλησης» παραμένουν σε υψηλά επίπεδα η αντιστροφή των οποίων αποτελεί βασικό ζητούμενο για ένα πολιτικό σχέδιο το οποίο επιδιώκει να είναι ταξικά μεροληπτικό υπέρ των δυνάμεων του κόσμου της εργασίας.

Β) Η προοδευτική φορολογία με στόχο την αναδιανομή πλούτου και η πάταξη της φοροδιαφυγής. Η περίοδος που διανύουμε αναδεικνύει την ύπαρξη θεσμικών κενών και φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο. Οι πλούσιοι έχουν δημιουργήσει το θεσμικό πλαίσιο ώστε να μη φορολογούνται, «κρύβοντας» τα λεφτά τους σε φορολογικούς παραδείσους (Paradise Papers, λίστες Μπόργιανς, Λαγκάρντ κλπ) με αποτέλεσμα τα φορολογικά βάρη να πέφτουν στις πλάτες των εργαζόμενων τάξεων.

Γ) Η ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, η αύξηση του «κοινωνικού μισθού» και η διεύρυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Η ανασυγκρότηση και στήριξη των χώρων του δημόσιου συστήματος υγείας και του δημόσιου συστήματος παιδείας αποτελούν βασικές όψεις ενός αντινεοφιλελεύθερου σχεδίου. Παράλληλα, όψη αυτού του σχεδίου αποτελεί και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης με μέτρα στήριξης και ανακούφισης της εργατικής τάξης και των πολύ χαμηλών εισοδημάτων (π.χ. σχολικά γεύματα, κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης, κοινωνικά τιμολόγια, δωρεάν μετακινήσεις ανέργων κ.λ.π.). Ο «κοινωνικός» μισθός είναι μορφή αναδιανομής πλούτου που αφορά τις παροχές που παίρνουν οι εργαζόμενοι και δεν αντικατοπτρίζονται στον «άμεσο μισθό». Αυτές οι παροχές σχετίζονται με το κοινωνικό κράτος την πρόσβαση στη δημόσια υγεία (φάρμακα, περίθαλψη κτλ), στην δημόσια παιδεία (εκπαίδευση, βιβλία, κτίρια κτλ), τον πολιτισμό, τα επιδόματα (π.χ. ανεργίας, οικογενειακά κτλ), τις άδειες (ασθένειας, εγκυμοσύνης κ.α.) και άλλες παρόμοιες παροχές. Ως προς το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης που αφορά 600.000 δικαιούχους δεν πρέπει να αποτελέσει παγίδα μόνιμης διαχείρισης της φτώχειας γι’ αυτόν το λόγο πρέπει να συνδεθεί με ένα σχέδιο ένταξης στην εργασία καθώς και μέσα από ένα συγκεκριμένο πλάνο μείωσης της ανεργίας το οποίο δεν θα ορίζεται από την αρχιτεκτονική των υπαρχόντων προγραμμάτων που τις περισσότερες φορές αποτελούν προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας όπως τα Voucher τα οποία αποτελούν όψεις της σύγχρονης εργασιακής γαλέρας.

Δ) Η δίκαιη ανάπτυξη με αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Ο ρόλος της Ελλάδας στο διεθνή οικονομικό ανταγωνισμό δεν μπορεί να οριοθετηθεί από μια συνταγή που βασίζεται στην αύξηση των καπιταλιστικών κερδών μέσα από την υποτίμηση της εργατικής δύναμης. Ζητούμενο για εμάς δεν πρέπει να είναι μια ανταγωνιστική οικονομία η οποία θα δομείται και θα λειτουργεί στη βάση των νεοφιλελεύθερων επιταγών. Αντίστροφα, χρειαζόμαστε μια παραγωγική διαδικασία που θα κατοχυρώνει τα δικαιώματα της εργασίας. Το σχέδιο για τη δίκαιη ανάπτυξη βασίζεται στην αναδιανομή του πλούτου, στην κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων και στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου. Παράλληλα, η ισχυρή παρουσία του κρατικού παρεμβατισμού στους τομείς της οικονομίας και η ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα σχετίζεται άμεσα με μια διαδικασία συρρίκνωσης των πεδίων δραστηριότητας της ελεύθερης αγοράς και κατ’ επέκταση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου. Όσον αφορά την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, στόχος είναι η αποκέντρωση της παραγωγής με μικρές μονάδες που θα στοχεύουν στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων. Η εν λόγω διαδικασία δεν μπορεί στην Ελλάδα να βασιστεί στην παραγωγή φθηνών αγαθών μέσα από τη συμπίεση του εργατικού κόστους και τη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Ζητούμενο αποτελεί η τόνωση της παραγωγικής διαδικασίας με βάση την ποιότητα και όχι την ποσότητα των παραγόμενων αγαθών.

Επίσης, κομβικό στοιχείο στο αναπτυξιακό μοντέλο που οραματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ενίσχυση της συνεργατικής, κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας (σε άλλες χώρες αποτελεί το 10% του ΑΕΠ), καθώς και η θεσμοθέτηση νομικού πλαισίου εργατικής αυτοδιαχείρισης. Αυτές οι μορφές παραγωγής, εκτός από εργαλεία ανάπτυξης, αποτελούν ένα ανταγωνιστικό πρόταγμα απέναντι στο κυρίαρχο καπιταλιστικό μοντέλο παραγωγής, καθώς απορρίπτουν – ως ένα βαθμό – τη λογική της συνεχόμενης μεγιστοποίησης του κέρδους, τόσο σε βάρος των εργαζομένων όσο και σε βάρος της ποιότητας των προϊόντων και των καταναλωτών. Εκτός αυτού, αποδεικνύουν πως ακόμα και μέσα σε έναν καπιταλιστικό κόσμο οφείλουμε και μπορούμε έμπρακτα να αμφισβητήσουμε τη λογική του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου.

Ε) Δημοκρατία και δικαιώματα. Το ζήτημα της Δημοκρατίας και της διεύρυνσης των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών αποτελεί, και πρέπει να αποτελεί, βασική πτυχή μιας ριζοσπαστικής αριστερής πρότασης. Η απλή αναλογική και η ψήφος στα 17 είναι σημαντικά βήματα εκδημοκρατισμού.

Παράλληλα, οι αλλαγές στο σωφρονιστικό σύστημα με την αποσυμφόρηση των καταστημάτων κράτησης και την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’, η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, η κατοχύρωση της νομικής αναγνώρισης της ταυτότητας φύλου, η διαμόρφωση νέου πλαισίου απόκτησης της ελληνικής ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών, η νομιμοποίηση χρήσης και διάθεσης της κάνναβης για ιατρικούς λόγους, είναι μερικά μόνο από τα βήματα που έχουν ολοκληρωθεί, προς μία κατεύθυνση εκδημοκρατισμού της κοινωνικής ζωής.

Ωστόσο, μένουν ακόμη σημαντικά πράγματα να γίνουν στο επίπεδο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως η θεσμοθέτηση του πολιτικού γάμου και της τεκνοθεσίας για ομόφυλα ζευγάρια, η (επερχόμενη) κύρωση της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για τη βία κατά των γυναικών, η αποποινικοποίηση της χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών, η βελτίωση του Σωφρονιστικού Κώδικα στην κατεύθυνση προστασίας των δικαιωμάτων των κρατουμένων και πολλά ακόμη.

Η πρόταση για Συνταγματική Αναθεώρηση μπορεί να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στην προσπάθεια διεύρυνσης της δημοκρατίας. Η συμμετοχή των πολλών μέσα από τη θεσμοθέτηση διεξαγωγής δημοψηφισμάτων και την καθιέρωση θεσμών άμεσης δημοκρατίας, τη συνταγματική κατοχύρωση της απλής αναλογικής, τις θητείες των βουλευτών, η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, η θεσμική κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα για τα αγαθά του ρεύματος και του νερού καθώς και η σαφής κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως το μοναδικό μέσο για τη διαμόρφωση του μισθού αποτελούν κρίσιμες πτυχές της πρότασης που έχει τεθεί στο δημόσιο διάλογο. Όλα τα παραπάνω μαζί με σειρά κρίσιμων προτάσεων που ορίζουν ένα νέο συνολικό δημοκρατικό πλαίσιο θα αποτελέσουν πεδία σύγκρουσης και ιδεολογικής πόλωσης τόσο στη σφαίρα του πολιτικού όσο και του κοινωνικού ανταγωνισμού. Για το λόγο αυτό, η Οργάνωσή μας πρέπει να συμμετάσχει ενεργά στο δημόσιο διάλογο και να ορίσει πεδία προτεραιοτήτων και συγκρούσεων που θα συσπειρώσουν και τους νέους ανθρώπους.

ΣΤ) Η σύγκρουση με τη διαπλοκή. Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί κρίσιμος κόμβος του πολιτικού ανταγωνισμού εντός της ελληνικής κοινωνίας από τη στιγμή που λαμβάνουμε υπόψη το καθεστώς που δημιούργησε το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα του πάλαι ποτέ ισχυρού δικομματισμού. Τραπεζίτες, καναλάρχες, μεγαλοεργολάβοι και εφοπλιστές δημιούργησαν με την απόλυτη στήριξη του παλιού πολιτικού προσωπικού ένα καθεστώς μίζας, αδιαφάνειας, πελατειακού κράτους, συσσωρεύοντας πλούτο, κατασπαταλώντας δημόσιο χρήμα, διευρύνοντας τα πεδία επιρροής και ελέγχου σε όλες τις πτυχές του κράτους και της οικονομικής ζωής.

4. Για το ρόλο του Κόμματος

Είναι δεδομένο ότι κάθε θεσμική παρέμβαση που κινείται προς τις συγκεκριμένες κατευθύνσεις είναι θετικό βήμα και δημιουργεί οξυγόνο για τις υποτελείς τάξεις. Ωστόσο, αυτό δεν αρκεί. Η κοινωνική κίνηση, οι αγώνες και οι αντιστάσεις μέσα στους κοινωνικούς χώρους απέναντι στις πολιτικές του κεφαλαίου αποτελούν κρίσιμη μεταβλητή στην έκβαση του κοινωνικού και του πολιτικού ανταγωνισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το οποίο εν πολλοίς κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια στο πεδίο του ιστορικού χρόνου είναι να θέσει στο προσκήνιο το κοινωνικό ζήτημα, δηλαδή την ταξική πάλη. Σε αυτό το σημείο οριοθετείται και η ανάγκη παρουσίας ενός συγκροτημένου, ζωντανού και μαζικού κόμματος το οποίο θα οργανώνει την κοινωνία απέναντι στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού έτσι όπως αυτές εκφράζονται στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια και τις γειτονιές. Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό Υποκείμενο που θα λειτουργεί δημοκρατικά και όχι γραφειοκρατικά, με λογοδοσία και έλεγχο που θα αφουγκράζεται τις κοινωνικές ανάγκες και ο λόγος του θα είναι νεανικός και όχι γερασμένος. Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που θα χαρακτηρίζεται από μαχητικότητα και δεν θα είναι απλός παρατηρητής των κυβερνητικών εξελίξεων. Την ίδια στιγμή, θα πολεμά με μένος όψεις ενσωμάτωσης στο κράτος, φαινόμενο το οποίο είναι υπαρκτό και μπορεί να οδηγήσει σε ολική καταστροφή του πολιτικού σχεδίου της ριζοσπαστικής αριστεράς στην Ελλάδα. Τα σημερινά κενά του ΣΥΡΙΖΑ, τα λάθη, τα ελλείματα, η απουσία αντανακλαστικών και η απουσία ενός συμπαγούς σχεδίου κοινωνικής παρέμβασης και οργάνωσης που θα επενδύει στην πολιτική με «π» μικρό αντικατοπτρίζονται πολλές φορές και στο ίδιο το κυβερνητικό σχέδιο και στις μάχες που δίνει η Κυβέρνηση. Αυτή η συνθήκη πρέπει να αντιστραφεί άμεσα και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατήσει σε κοινωνικές μάχες που θα δώσουν πνοή και στο ίδιο το κόμμα μας.

5. Νέα κατάσταση νέα καθήκοντα. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ

Με την ολοκλήρωση του 1^ου συνεδρίου της, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ διαμόρφωσε τις δομές, τον χαρακτήρα και τον πολιτικό προσανατολισμό της οργάνωσης. Οι οργανώσεις μελών στις περισσότερες περιπτώσεις απέκτησαν ουσιαστικό περιεχόμενο δουλειάς ενώ παράλληλα οι επιτροπές του Κεντρικού Συμβουλίου άρχισαν να αποκτούν σταθερό πλαίσιο λειτουργίας και παρήγαγαν πολιτικά χρήσιμες επεξεργασίες για τη δουλειά τις οργάνωσης. Είναι δεδομένο πως μετά το Συνέδριο μπήκαμε σε μια νέα φάση η οποία πρέπει να προχωρήσει με γοργά βήματα και να οριοθετείται από τη δημιουργία μιας ριζοσπαστικής, μαζικής και κοινωνικά χρήσιμης οργάνωσης νεολαίας της ριζοσπαστικής αριστεράς. Ζητούμενο στην παρούσα φάση είναι η επιστροφή «στη δουλειά μυρμηγκιού» μέσα στους κοινωνικούς χώρους όπου ζει-σπουδάζει-εργάζεται-δημιουργεί η νέα γενιά με σκοπό την διεύρυνση της επιρροής της οργάνωσης μας στους νέους και της νέες.

6. Η δράση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα

Η οργάνωσή μας ιεραρχεί το επόμενο διάστημα ως ύψιστης πολιτικής σημασίας ζήτημα να μπει τροχιά ανάπτυξης σε όλη την Ελλάδα. Για να μπορούμε όμως να είμαστε αποτελεσματικοί στους πολιτικούς και οργανωτικούς στόχους που θέσαμε στο 1^ο Συνέδριο μας οφείλουμε, έξι μήνες μετά, ολοκληρώνοντας τον απολογισμό της λειτουργίας και δράσης μας, να θέσουμε προτεραιότητες οι οποίες θα δώσουν στην οργάνωση μαζικό προσανατολισμό και θα τις επιτρέψουν να διεισδύσει στους χώρους όπου ζει, σπουδάζει, εργάζεται και δημιουργεί η νέα γενιά. Η υλοποίηση του πολιτικού μας σχεδίου προϋποθέτει κοινωνικές συμμαχίες. Αυτές οι κοινωνικές συμμαχίες δεν είναι άλλες από τους νέους και τις νέες που βρέθηκαν στο στόχαστρο της κρίσης και βιώνουν στην καθημερινότητά τους την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Όλοι και όλες εκείνες που έρχονται αντιμέτωποι με την επισφάλεια, την ανεργία, το ρατσισμό και τη φασιστική απειλή. Τον νέο κόσμο που παρά τα χτυπήματα της κρίσης θέλει να δημιουργήσει και να αγωνιστεί για μια αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα, τους νέους επιστήμονες που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Τους μαθητές και τις μαθήτριες που βιώνουν την καταπίεση μιας απάνθρωπης εκπαιδευτικής διαδικασίας, τους φοιτητές και τις φοιτήτριες που αγωνίζονται για να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους σε ένα καθεστώς ανασφάλειας για το μέλλον τους. Ως πολιτική οργάνωση όμως οφείλουμε να θέσουμε ένα συγκεκριμένο πλάνο κατευθύνσεων η υλοποίηση του οποίου προϋποθέτει την παρουσία μας εντός των κοινωνικών χώρων, μέσα στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές. Το χτίσιμο μιας μαζικής οργάνωσης δεν μπορεί να γίνει με όρους εξωτερικότητας αλλά μόνο από τη στιγμή που αναπνέουμε και δρούμε εκεί που αναπνέουν και δρουν οι νέοι και οι νέες.

Σπουδάζουσα: Η Σπουδάζουσα παραδοσιακά αποτελούσε ζωτικό τμήμα της οργάνωσης μας ακριβώς επειδή την τροφοδοτεί με νέα μέλη και ζωντάνια. Υπό αυτό το πρίσμα, κρίνεται αναγκαία η μαζικοποίηση των Οργανώσεων μελών Σπουδάζουσας σε πανελλαδικό επίπεδο, κάτι που θα προκύψει μέσα από στοχευμένη, συστηματική και μεθοδική παρέμβαση. Με ευθύνη του Οργανωτικού γραφείου θα πρέπει το επόμενο διάστημα να ενδυναμώσουμε τις οργανώσεις μελών Σπουδάζουσας στην περιφέρεια, με στόχο, μέχρι τις ερχόμενες φοιτητικές εκλογές να επιτευχθεί ο διπλασιασμός της Σπουδάζουσας πανελλαδικά.

Η συγκυρία την οποία διανύουμε, δημιουργεί νέες ανάγκες παρέμβασης και πολιτικής δουλειάς που έχουμε να κάνουμε, μάχες που έχουμε να δώσουμε, με το ρόλο μας να είναι αναβαθμισμένος. Ο ρόλος μας είναι διττός:

Αφενός, η σύγκρουση με τον αντίπαλο, τόσο σε επίπεδο πρακτικών που ακολουθεί ο νεοφιλελευθερισμός προκειμένου να πετύχει την αντιδραστική αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που αξιώνον, όσο και σε ιδεολογικό επίπεδο. Η είσοδο, και η παραμονή, των εργολάβων και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην φοιτητική μέριμνα (καθαριότητα, σίτιση, φύλαξη, στέγαση), η κατάργηση – την προηγούμενη περίοδο – και η διαμάχη που έχει ανοίξει σχετικά με τον εκδημοκρατισμό των Οργάνων του Πανεπιστημίου και την επαναφορά της συνδιοίκησης, καθώς και πρακτικές που θέλουν το Πανεπιστήμιο αποστειρωμένο, μακριά από το κοινωνικό σύνολο και τις ανάγκες του, αποτελούν πρακτικές που αποκρυσταλλώνουν το νεοφιλελεύθερο σχέδιο για την τριτοβάθμια. Παράλληλα, η σύγκρουση που έχουμε να δώσουμε επεκτείνεται και σε ιδεολογικό επίπεδο, σύγκρουση – δηλαδή – με τις δυνάμεις που προωθούν τον ατομικό δρόμο, τον ανταγωνισμό και την ατομική ανέλιξη. Με τις δυνάμεις εντός των Φοιτητικών Συλλόγων, όπως είναι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που με την αποχή και το μποϊκοτάζ σε καθετί συλλογικό (βλ. διαδικασίες Φοιτητικού Συλλόγου, όπως Γενικές Συνελεύσεις κοκ) επενδύει σε ατομικές λογικές και αποπροσανατολίζει το σύνολο από τη συλλογική δράση και διεκδίκηση. Τη λογική αυτή έρχονται να νομιμοποιήσουν και ενισχύσουν – ταυτόχρονα – τμήματα της καθηγητικής κοινότητας, που από το βήμα της “αυθεντίας” προωθούν την ανταγωνιστικότητα στα μαζικά φοιτητικά ακροατήρια.

Αφετέρου, τμήμα του ρόλου της Οργάνωσης Σπουδάζουσας Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, είναι η διαδικασία δημιουργίας και εφαρμογής του πολιτικού μας σχεδίου. Το πώς, δηλαδή, θα στήσουμε οδοφράγματα στη διαφθορά, στην αδιαφάνεια και σε κάθε προσπάθεια εισόδου εργολαβίας στο δημόσιο Πανεπιστήμιο, προτάσσοντας και διεκδικώντας την υπογραφή άμεσων συμβάσεων των Ιδρυμάτων με εργαζόμενους/-ες, με κατοχυρωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Επιπλέον, το πώς θα συμβάλλουμε και θα εγγυηθούμε τον εκδημοκρατισμό τόσο των Οργάνων και των διαδικασιών των Φοιτητικών Συλλόγων, όσο και των Οργάνων του Πανεπιστημίου, με την εφαρμογή της συνδιοίκησης και τη διεκδίκηση αύξησης των ποσοστών φοιτητικής εκπροσώπησης. Το πώς, εν τέλει, θα ξανακερδίσουμε και θα δημιουργήσουμε ένα Πανεπιστήμιο κοινωνικό χώρο, ανοιχτό για και στην κοινωνία, εξυπηρετώντας τις ανάγκες την κοινωνικής πλειοψηφίας, εμπλέκοντας στη διαδικασία αυτή τμήματα του κοινωνικού συνόλου. Αυτή η διαδικασία, προϋποθέτει πως περνάμε από το σύνθημα στη δράση και οικοδομούμε το Δημόσιο, Δωρεάν & Δημοκρατικό Πανεπιστήμιο.

Κεντρικός άξονας του πολιτικού μας σχεδίου είναι η ανάδειξη της σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτό που εμείς ονομάζουμε Δημόσιο Πανεπιστήμιο σε σχέση με το Ιδιωτικό και την δράση της αγοράς μέσα στα Ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Το σύνθημα του BLOCO «Ξανακερδίζουμε το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, αγωνιζόμαστε για τις ζωές μας» ορίζει και το περιεχόμενο της στρατηγικής μας στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είμαστε το νέο, οι φωνές διεκδίκησης και δημιουργίας μέσα στους Συλλόγους, απέναντι στο παλιό, που είτε σχεδιάζει εις βάρος των αναγκών, περιστέλλοντας τα δικαιώματά μας, είτε επενδύει στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, αδυνατώντας να γίνει μέρος της λύσης του προβλήματος. Η διεύρυνση των συμμαχιών μας στο χώρο της τριτοβάθμιας, η σύγκρουση με τις καθεστωτικές παρατάξεις, η ουσιαστική επανεμφάνιση της δημοκρατίας μέσα στον Κοινωνικό χώρο του Πανεπιστημίου προϋποθέτει καθημερινή δουλειά με πίστη, όραμα και αυταπάρνηση. Βασική προϋπόθεση για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω αποτελεί η αξιοποίηση όλων των εργαλείων που διαθέτουμε, τόσο σε θεσμικό, όσο και σε μη θεσμικό επίπεδο. Να αναδείξουμε τις αιχμές μας τόσο μέσα από τα συλλογικά όργανα των φοιτητών/-τριων (Δ.Σ., Γ.Σ), αλλά ταυτόχρονα να μην διστάσουμε να θέσουμε τα αιτήματα μας και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο μέσω ερωτήσεων βουλευτών. Ταυτόχρονα, η αναβάθμιση της λειτουργίας της Επιτροπής Παιδείας του Κ.Σ., θα συμβάλλει στην περαιτέρω επεξεργασία των θέσεων μας.

Εργασιακά: Η παρέμβαση της οργάνωσής μας στα εργασιακά είναι αποφασιστικής σημασίας στο συνολικό πολιτικό μας σχέδιο και το επόμενο διάστημα θα κινηθεί σε τέσσερις άξονες. Συνεχίζουμε και διευρύνουμε τη λειτουργία του πετυχημένου υποδείγματος των reworkers, ως μετωπικό σχήμα παρέμβασης στα εργασιακά. Όμως, η κατεύθυνσή μας θα πρέπει να είναι η εμπλοκή εργαζομένων, ώστε οι reworkers να αποκτήσουν οργανική σχέση με εργασιακούς χώρους και να γίνει αποτελεσματικότερη η δράση τους. Παράλληλα, τα μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να συμμετέχουν και να συμβάλλουν στη δημιουργία συνδικαλιστικών παρατάξεων στους χώρους δουλειάς. Σε αυτή την κατεύθυνση η οργάνωση βρίσκεται στην τελική ευθεία συγκρότησης σωματείων και παρατάξεων σε διάφορους κλάδους και τομείς. Είναι προφανές πως θα πρέπει να πυκνώσει η παρέμβασή μας στο εργασιακό και επιστημονικό πεδίο. Στόχοι μας είναι η αντίσταση στην ασυδοσία της εκάστοτε εργοδοσίας, η παραγωγή νέων θεωρητικών εργαλείων και προτάσεων που θα είναι χρήσιμα στο νέο εργασιακό τοπίο που επικρατεί και εν τέλει η συμβολή μας στον σκληρό ταξικό πόλεμο που μαίνεται, ώστε η πλάστιγγα να γέρνει πάντα προς την πλευρά της κοινωνικής πλειοψηφίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η οργάνωσή μας οφείλει να ασκήσει πίεση με κάθε μέσο, αλλά και μέσα από τα συνδικαλιστικά σχήματα που παρεμβαίνει και τους Reworkers, να συμβάλει στην ανάπτυξη αντιστάσεων και αγώνων απέναντι σε μέτρα και αποφάσεις, όπως το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, η μείωση του αφορολόγητου, η αύξηση των εισφορών και η ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας.

Σχετικά με την συγκρότηση των δυο κλαδικών σωματείων θα δοθεί προτεραιότητα στον κλάδο του επισιτισμού, αφού, όπως η πλειοψηφία της νεολαίας, έτσι και οι περισσότεροι/ες σύντροφοι/σσες μας εργάζονται στον συγκεκριμένο χώρο. Στόχος είναι το εν λόγω σωματείο να αποτελεί πραγματικότητα ως τα τέλη Απρίλη του 2018. Αμέσως μετά, θα καταπιαστούμε με τον κλάδο του εμπορίου το οποίο για λόγους μεθοδολογίας θα ακολουθήσει αμέσως μετά. Επιτακτική ανάγκη αποτελεί επίσης η κατανόηση της πσραγματικότητας (με έμφαση στα εργασιακά) εκ μέρους όλων των μελών της Οργάνωσης και προς τούτου πρόκειται να συγγραφεί σχετική μπροσούρα, με στόχο να συνεδριαστεί σε κάθε Ο.Μ. Η ολοκλήρωσή της σχεδιάζεται για τέλη Μαρτίου. Σχετικά με την οργανωτική διεύρυνση των Reworkers, ένας άμεσος τρόπος προς αυτή την κατεύθυνση είναι οι Ο.Μ να ορίσουν υπεύθυνο εργασιακών ο οποίος/η οποία θα έχει την ανάλογη χρέωση. Στόχος, στο άμεσο μέλλον, πρέπει να αποτελέσει για την οργάνωσή μας και ο σχεδιασμός καμπάνιας για την κατάργηση του υποκατώτατου μισθού.

Τοπικές: Οι τοπικές οργανώσεις αποτελούν, αυτή τη στιγμή, τον βασικό κορμό της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει, αυτονόητα, την ύπαρξη αναβαθμισμένων καθηκόντων. Ποτέ άλλοτε, τα τελευταία χρόνια, η οργανώσεις της αριστεράς δεν είχαν συγκροτημένη και ουσιαστική παρέμβαση στις γειτονιές. Επομένως, πρέπει να καταπιαστούμε το επόμενο διάστημα και να παράξουμε μεθοδολογία σχεδιασμού και παρέμβασης σε τοπικό επίπεδο. Η συχνή λειτουργία των ΟΜ είναι βασική προϋπόθεση σε αυτή την κατεύθυνση. Έτοιμες συνταγές δεν υπάρχουν. Οι τοπικές οργανώσεις οφείλουν να ξεδιπλώσουν τη βεντάλια του σχεδιασμού τους στην ενεργό συμμετοχή στην τοπική αυτοδιοίκηση, στη σύσταση μαθητικών σχημάτων μέσα από συγκροτημένες παρεμβάσεις στα σχολεία και στην εμπλοκή των μελών μας σε δομές και δράσεις αλληλεγγύης. Οι εμπειρίες της οργάνωσης, έστω και αποσπασματικές, έχουν δείξει πως μπορούν να παραχθούν σημαντικά και χρήσιμα αποτελέσματα και συμπεράσματα και, κυρίως, να βάλουν την οργάνωση στο δρόμο της εξωστρέφειας και της κοινωνικής χρησιμότητας. Παράλληλα, οι τοπικές οργανώσεις θα πρέπει να γίνουν οργανικό κομμάτι στην ανάπτυξη τοπικών κινημάτων για την αύξηση των ελεύθερων χώρων και την προστασία του περιβάλλοντος, απέναντι στα διάφορα επιχειρηματικά σχέδια και συμφέροντα.

Αντιφασισμός: Αριστερά και αντιφασιστική πάλη είναι έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες. Επομένως, η οργάνωσή μας ιεραρχεί ως ύψιστης σημασίας τις δράσεις που μπολιάζουν την κοινωνία με αντιφασιστικές, αντιρατσιστικές αντιλήψεις. Στα χνάρια που έχει χαράξει ήδη η οργάνωσή μας, οφείλουμε να μην αφήνουμε σπιθαμή κοινωνικού και πολιτικού χώρου παρέμβασης στους νεοναζί της Χ.Α. Στρατηγικός μας στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία όσο το δυνατόν πιο ευρέων, κοινωνικά, κινηματικών διεργασιών, ώστε να εμπλακεί η ίδια η κοινωνία στην καταπολέμηση του φασιστικού φαινομένου.

Πολιτισμός: Ο πολιτισμός έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς της, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητάς της αφιερώνεται άμεσα ή έμμεσα σε αυτόν, μέσα από τα στέκια, το περιοδικό και τα Φεστιβάλ μας. Ήδη από το συνέδριο είχαν διατυπωθεί οι θέσεις της Οργάνωσης και είχε αναφανεί η σημασία που αποδίδεται στον πολιτισμό, ως πυλώνα διαπαιδαγώγησης και ως τρόπο σκέψης της νεολαίας. Ο σχεδιασμός μας στο πλαίσιο του πολιτισμού ανάγεται σε τρία επίπεδα

• Στέκι: Για το επόμενο διάστημα, συνιστά στόχο η ουσιαστική εμπλοκή ολοένα και περισσότερων μελών στις διάφορες δραστηριότητες των στεκιών, αλλά και η εμπλοκή όλο και περισσότερου κόσμου εκτός οργάνωσης, με τη μέριμνα τα στέκια να εξακολουθούν να αποτελούν χώρο εξωστρέφειας και όχι αυτοαναφορικότητας. Η διαρκώς και περισσότερη διαμόρφωση δεσμών με πολιτιστικές ομάδες θεάτρου, φωτογραφίας, μεταναστευτικές ομάδες, νέους καλλιτέχνες και νέους ανθρώπους ευρύτερα, αποτελεί έναν ακόμη σταθερό στόχο, πάνω στον οποίο διαμορφώνεται η λειτουργία των στεκιών, προκειμένου αυτά να αποτελέσουν έναν μαζικό πολιτικό χώρο συνάντησης νέων ανθρώπων, αλλά και ένα πολιτιστικό αντιπαράδειγμα που αντιτάσσεται στην κυρίαρχη κουλτούρα, προτάσσοντας την αλληλεγγύη και τη νεανική δημιουργία. Παράλληλα, τα στέκια μπορούν να αποτελέσουν σημείο συνάντησης και πεδίο πολιτικής ζύμωσης και για τα ίδια μας τα μέλη, και ιδιαίτερα για τα μέλη της σπουδάζουσας, κάτι το οποίο επιτυγχάνεται τόσο μέσα από την καθημερινή δραστηριοποίηση και πρακτική, όσο και μέσα από ιδεολογικά ακτίφ και εκδηλώσεις, όπως το πρότζεκτ για την Οκτωβριανή Επανάσταση και άλλα αντίστοιχα που μπορούν να ακολουθήσουν στην ίδια λογική και κατεύθυνση. Για να είναι εφικτά τα παραπάνω, χρειάζονται τακτικές συνεδριάσεις στις κατά τόπους διαχειριστικές συνελεύσεις, με εκπόνηση μηνιαίου προγράμματος δράσεων και μεγαλύτερη διάχυση της δουλειάς, καθώς και συνεχής μέριμνα, ώστε να αποτελούν τα στέκια μας αναπόσπαστο κομμάτι της τοπικής κοινωνίας και των ανθρώπων που ζουν, εργάζονται και δημιουργούν σε αυτήν.
• Περιοδικό: Το επόμενο διάστημα, η επιτροπή του περιοδικού οφείλει να συνεχίσει τη δουλειά της σύμφωνα με τους παραπάνω άξονες, ώστε να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή εμπλοκή όλων των μελών της οργάνωσης, καθώς και η μαζικοποίηση με μέριμνα των τοπικών οργανώσεων να εντάσσουν τη γνωστοποίηση του περιοδικού στον εβδομαδιαίο σχεδιασμό τους, έτσι ώστε το ΣΠΟΥΤΝΙΚ να φτάσει σε ακόμη περισσότερες γειτονιές πανελλαδικά.
• Επιτροπή Πολιτισμού: Η επιτροπή πολιτισμού οφείλει να ενεργοποιηθεί, ώστε να πετύχει τους στόχους που έχουν προαναφερθεί. Να δημιουργήσει, δηλαδή, μια συλλογική «αριστερή» κουλτούρα στα μέλη της οργάνωσης και να καταφέρει η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να αφήσει το αποτύπωμά της στο πεδίο του πολιτισμού.

7. Για τη λειτουργία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

Η δημοκρατική λειτουργία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη διαμόρφωση και την αποτελεσματική υλοποίηση του πολιτικού μας σχεδίου. Η οργάνωση μετά από μια μακρά περίοδο επίπονης προσπάθειας κατάφερε να συγκροτήσει τον οργανωτικό της ιστό και την δομή της. Μία οργάνωση νεολαίας της ριζοσπαστικής αριστεράς όμως, όντας ένας ζωντανός πολιτικός οργανισμός, οφείλει να δημιουργήσει εκείνη τη δομή λειτουργίας που θα συμβάλει στην περαιτέρω ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση των μελών της, θα χτίζει συλλογική ταυτότητα και θα καθιστά συμμέτοχα όλα τα μέλη στην υλοποίηση ενός σχεδίου. Κριτήριο αυτού του πολιτικού σχεδίου πρέπει είναι η κοινωνική χρησιμότητα και η παράλληλη οργανωτική ανάπτυξη της οργάνωσης.

Κάθε κρίκος της δομής της οργάνωσης έχει δημιουργηθεί προς την εξυπηρέτηση ενός του κοινού σκοπού.

1. Οι τακτικές συνεδριάσεις των Οργανώσεων Μελών, οι γραμματείς των ΟΜ, τα δευτεροβάθμια όργανα, τα μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου, οι επιτροπές του ΚΣ, η Γραμματεία του ΚΣ, το Οργανωτικό Γραφείο του ΚΣ,
2. Η διάρθρωση των χρεώσεων στο εσωτερικό του κάθε οργάνου, οι ευθύνες της καθοδήγησης απέναντι στα μέλη των ΟΜ αλλά και η συνέπεια των ίδιων των μελών,
3. Οι τρόποι με τους οποίους συζητάμε, αποφασίζουμε και δρούμε, η ζύμωση, η ανάδειξη ιδεολογικών και πολιτικών ερωτημάτων, ο συλλογικός έλεγχος και η ατομική έγκληση, η δέσμευση πάνω στη συλλογικότητα, η οικονομική συνδρομή των μελών, η καθημερινή ζωή των οργανώσεων και η κουλτούρα της συντροφικότητας είναι κρίκοι που διαρθρώνονται σε μια αλυσίδα και εξυπηρετούν το προχώρημα του εγχειρήματος μας.
4. Μέλη και στελέχη πρέπει να εγκαλούν και να εγκαλούνται από τη συλλογικότητα, όλες και όλοι μας λογοδοτούμε απέναντι στην οργάνωση τόσο ως προς τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις καθώς και τις ευθύνες που μας αναλογούν.
5. Φυσικά, η έννοια του πολιτικού χρόνου, στο πότε και στο πως επιλέγουμε το οτιδήποτε αφορά τη ζωή και τη δράση της οργάνωσής μας, αποτελούν κρίσιμο παράγοντα στο κατά πόσο αυτά τα οποία συνδιαμορφώνουμε, αποφασίζουμε, υλοποιούμε, αυτά στα οποία εμπλέκουμε και εμπλεκόμαστε μπορούν να ορίζονται από την έννοια της αποτελεσματικότητας και όχι απλά από μια λογική αποστειρωμένης δράσης που βασίζεται στο μότο «να βγει η δουλειά» και στο τέλος της ημέρας κυνηγάμε την ουρά μας.
6. Την ίδια στιγμή, εάν θέλουμε να δρούμε δημοκρατικά και συντροφικά οφείλουμε να σεβόμαστε τις διαδικασίες μας, να συμμετέχουμε στις εξωστρεφείς παρεμβάσεις της οργάνωσης, να επενδύουμε στη συλλογική ζωή, να υπερασπιζόμαστε με συνέπεια, μεράκι και δημιουργικότητα το πολιτικό σχέδιο της οργάνωσης στους κοινωνικούς χώρους όπου ζούμε καθημερινά είτε αυτοί είναι χώροι σπουδών, είτε χώροι γειτονιών είτε εργασίας. Με αυτούς τους τρόπους υπερασπιζόμαστε άρα και την ίδια την οργάνωση μας.
7. Η οργάνωση μας όσο προχωράει μπροστά και αναπτύσσεται καλείται να επιλύσει προβλήματα, ταχύτητες και φαινόμενα δυσλειτουργίας. Όταν ένας νέος σύντροφος βιώνει τα πρώτα βήματα του συλλογικού δρόμου δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ξένο σώμα από την οργάνωση αλλά τουναντίον η οργάνωση πρέπει να επιδιώκει καθημερινά να τον καθιστά συμμέτοχο στο πολιτικό της σχέδιο και να φροντίζει για την θεωρητική και ιδεολογική του οχύρωση. Στο τέλος της ημέρας να «δημιουργούμε» αριστερούς ανθρώπους όχι μόνο στα ραντεβού της οργάνωσης αλλά σε κάθε πτυχή της καθημερινής τους ζωής.
8. Τα μέλη του ΚΣ, των δευτεροβάθμιων οργάνων και οι γραμματείς των ΟΜ πρέπει να δείχνουν καθημερινά το δρόμο της συντροφικότητας, της συνέπειας, της διάθεσης για δράση και εξωστρέφεια καθημερινά.
9. Η ανάγκη μεθοδικότητας στην οργάνωση και την συμμετοχή νέων μελών, η διαδικασία δηλαδή μέσω της οποίας επιδιώκουμε να πείθουμε τους νέους και τις νέες για την οργανωμένη πάλη και δράση αποτελεί βασική πτυχή και του ίδιου του πολιτικού μας σχεδίου. Αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή δεν εκτιμούμε ότι οι κοινωνίες αλλάζουν από πεφωτισμένες πρωτοπορίες μειοψηφιών που δρουν στο όνομα της κοινωνίας χωρίς να την καθιστούν συμμέτοχη. Η μαζική δουλειά, η μαζική οργάνωση και η μαζική παρέμβαση αποτελούν την κύρια προϋπόθεση της αποτελεσματικότητας ενός πολιτικού σχεδίου για την αριστερά. Ο σεχταρισμός, ο ελιτισμός και ο παραγοντισμός είναι έννοιες ξένες προς τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να περιθωριοποιούνται και να αποβάλλονται.
10. Αναγκαίο βήμα στην συγκρότηση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί η ορθή λειτουργία των δευτεροβάθμιων οργάνων και των μελών ΚΣ. Τα δευτεροβάθμια όργανα αποτελούν την «ατμομηχανή» της οργάνωσης, καθώς είναι τα όργανα που διαμεσολαβούν ανάμεσα στο ΚΣ και τις ΟΜ και εξειδικεύουν τον κεντρικό σχεδιασμό στις τοπικές οργανώσεις. Μαζί με τα μέλη του ΚΣ της περιοχής πρέπει να φροντίζουν για την ομαλή και συχνή λειτουργία των ΟΜ, αλλά και την επικοινωνία με την τοπική οργάνωση του κόμματος. Τέλος, επιβεβλημένη πρέπει να θεωρείται η παρουσία των γραμματέων των οργανώσεων στα τοπικά όργανα του κόμματος και η συμμετοχή των μελών ΚΣ στα αντίστοιχα με τις χρεώσεις τους τμήματα του κόμματος.
11. Το οργανωτικό γραφείο έχει υπό την ευθύνη του την διεύρυνση του πολιτικού σχεδίου και την ανάπτυξη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ σε περιφερειακό επίπεδο. Βασικό ζητούμενο είναι η άμβλυνση των ταχυτήτων ανάμεσα στην Αθήνα και στις οργανώσεις της περιφέρειας. Αυτό απαιτεί σχέδιο με βήματα, πλάνο, χρονοδιάγραμμα και κόμβους. Απαιτεί όμως και μέριμνα από την πλευρά των μελών του οργανωτικού γραφείου για καθημερινή καθοδήγηση των αντίστοιχων οργανώσεων μέσα από τη φυσική τους παρουσία και την ουσιαστική τους συμβολή στη συγκρότηση και ανάπτυξη των ΟΜ.
12. Αναγκαίο βήμα για την θεωρητική συγκρότηση των μελών μας αποτελούν τα ιδεολογικά σεμινάρια με μορφή κύκλων συζητήσεων στα οποία θα υπάρχουν πρακτικά αρχεία καθώς και προτεινόμενη βιβλιογραφία. Σε αυτή τη κατεύθυνση μπορεί να συνδράμει η επιτροπή θεωρίας σε συνεργασία με τα δευτεροβάθμια όργανα και τις Οργανώσεις Μελών.
13. Είναι σημαντικό να υπάρχει εβδομαδιαία τεκμηρίωση συνοπτικά με θέματα της επικαιρότητας με την αντίστοιχη χρέωση της γραμματείας η οποία θα συνυπολογιστεί στις συζητήσεις των Ο.Μ με σκοπό την κατάρτιση των μελών