Τις τελευταίες ημέρες στο δημόσιο διάλογο, γνωστές αντιδραστικές φωνές, εντός και εκτός Πανεπιστημίων, επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα κλίμα απαξίωσης των ελληνικών ιδρυμάτων, αλλά και της ίδιας της ιστορίας, της παρουσίας και του ρόλου των φοιτητικών αγώνων, συνδέοντας το πανεπιστημιακό άσυλο με φαινόμενα ανομίας. Είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ποια είναι η πραγματικότητα, ώστε να σταματήσουν και τα παιχνίδια εντυπώσεων.
Καταρχήν, όσο και αν το επιδιώκουν κάποιοι, η ιστορία δεν ξαναγράφεται μέσα από το πάτημα ενός κουμπιού ή το μελάνι μιας δημοσιογραφικής πένας. Ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι το φοιτητικό και το πανεπιστημιακό κίνημα έχει καρφωθεί στο κάδρο αποκατάστασης της δημοκρατίας, στο πλευρό των εργατικών και λαϊκών αγώνων από το 1973 μέχρι σήμερα, με πρόσφατα παραδείγματα την ιστορική μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος και τους αγώνες ενάντια στην απορρύθμιση που επεδίωξαν να φέρουν οι νόμοι Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου. Σήμερα, μετά από χρόνια νεοφιλελεύθερης επίθεσης και συρρίκνωσης των ακαδημαϊκών ελευθεριών, το αίτημα για αποκατάσταση της δημοκρατίας στο εσωτερικό των ιδρυμάτων, με ότι αυτό συνεπάγεται, είναι δίκαιο και επίκαιρο.
Από την άλλη, γεγονότα βίας, αντιπολιτικές ενέργειες και εμπορία ναρκωτικών είναι φαινόμενα, τα οποία αφενός δεν έχουν σχέση με το άσυλο (άλλωστε παρατηρούνται και σήμερα που αυτό δεν είναι θεσμοθετημένο), και αφετέρου καταπατούν το ουσιαστικό νόημα του ασύλου, δηλαδή την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και της γνώσης, την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση. Διαχρονικά, τα συγκεκριμένα φαινόμενα ήταν στην αντίπερα όχθη των φοιτητικών αγώνων και για την ακρίβεια ενίσχυαν και ενισχύουν όλους εκείνους που ονειρεύονται Πανεπιστήμια – επιχειρήσεις με την παρουσία χωροφυλάκων. Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα πάντα υπερασπιζόταν τη δημοκρατία και για αυτό το λόγο βαλλόταν από τις κατασταλτικές και παρακρατικές δυνάμεις, επειδή αντιδρούσε στην περιστολή των δικαιωμάτων, των ελευθεριών και την απαξίωση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, απαξίωση για την οποία την κύρια ευθύνη φέρουν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Ήταν αυτές οι κυβερνήσεις, οι εκπρόσωποι και οι «ημέτεροί» τους μέσα στα Πανεπιστήμια που, από τη μία πλευρά, διαμόρφωσαν ένα θεσμικό πλαίσιο διάλυσης της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και, από την άλλη, επένδυσαν στη διαπλοκή και το πελατειακό κράτος.
Το φοιτητικό και πανεπιστημιακό κίνημα, όπως και οι αγώνες για ελευθερία και δημοκρατία, έχουν παρελθόν, έχουν παρόν και θα έχουν μέλλον.
Το Γραφείο Τύπου
26/6/2017