Ο κόσμος, ολόκληρος, βιώνει μια πρωτόγνωρη υγειονομική κρίση με εκατοντάδες χιλιάδες κρούσματα και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες απώλειες. Η γενικευμένη καραντίνα ως άμεσο μέτρο αντιμετώπισης αυτής της κρίσης αποτελεί μια ιδιαίτερη συνθήκη την οποία ουδείς μπορούσε να φανταστεί λίγους μήνες νωρίτερα.

Ορισμένες φορές ο φόβος λειτουργεί ως μηχανισμός άμυνας και ωθεί σε συμπεριφορές αυτοπροστασίας. Μια τέτοια στιγμή αποδείχθηκε το μέτρο της καραντίνας στο οποίο προέβη η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μόλις συνειδητοποίησε την κατάσταση στην Ιταλία.

Πέρα όμως από την ασταμάτητη επίκληση της ατομικής ευθύνης αλλά και ένα επιβαλλόμενο κυβερνητικό μέτρο, η καραντίνα αποτελεί κυρίως μια πτυχή της κοινωνικής αλληλεγγύης που δείχνει η ελληνική κοινωνία αποδεικνύοντας την ωριμότητά της προς έκπληξη ορισμένων.

Η καραντίνα στην ουσία είναι μια κίνηση άμυνας που αποσκοπεί στην επιβράδυνση της ταχύτητας εξάπλωσης του κορωνοϊού. Και αφού ο κόσμος βρίσκεται σε άμυνα τούτο σημαίνει ότι υφίσταται επίθεση. Η επίθεση όμως δεν προέρχεται μονάχα από τον εχθρό του «αόρατου πολέμου» αλλά και από εκείνους που σε κάθε κρίση αναζητούν μια ευκαιρία, μια ευκαιρία για να κερδίσουν περισσότερα.

Σε αυτό το πλαίσιο γνωρίζουμε ήδη πως η Ν.Δ έχει λάβει θέση μάχης. Από την πρώτη κιόλας στιγμή δεν φάνηκε ιδιαίτερα πρόθυμη να δώσει χρήματα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας παρότι με ευκολία αποζημίωσε τις ΜΕΘ από ιδιωτικές κλινικές σε διπλάσια τιμή από την κανονική ενώ έκανε έκκληση για εθελοντικό υγειονομικό προσωπικό.

Ούτε φάνηκε να ενδιαφέρεται βέβαια για τον τρόπο που θα προμηθευτούμε ικανό αριθμό test για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της παρούσας κατάστασης. 

Αντιθέτως άλλες της επιλογές φανέρωσαν κραυγαλέα το δόγμα «Business as Usual». Περίπου 11 εκατομμύρια, λόγου χάρη, δόθηκαν στα Μ.Μ.Ε για να προβάλλουν καμπάνια για την αυτοπροστασία από τον κορωνοϊό, πράγμα το οποίο γίνεται δωρεάν αφού μεταξύ άλλων η συγκυρία αφορά κρίσιμο δημόσιο κοινωνικό ζήτημα.

Μια άλλη επιλογή ήταν ο τρόπος που επέλεξε η κυβέρνηση να δωρίσει χρήματα σε φίλους, συγγενείς και άλλους κοντινούς συνομιλητές της, μέσω των προγραμμάτων τηλεκατάρτισης. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι και δημοσιολόγοι υπερασπίστηκαν μέχρι εσχάτων μια επιλογή σαφέστατης κοροϊδίας προς τους δικαιούχους ελεύθερους επαγγελματίες.

Με τον κόσμο σε καραντίνα και έχοντας οικοδομήσει μια επικοινωνιακή παντοκρατορία, η Νέα Δημοκρατία ήταν σίγουρη για την επιτυχία της κομπίνας που έστησε με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Η πεισματική πραγματικότητα όμως την εξανάγκασε σε μια άτακτη υποχώρηση.

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκαν τα προγράμματα κατάρτισης ο κόσμος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αντέδρασε.

Αντέδρασε με έναν τρόπο που ίσως η λέξη «τρολ» δεν αρκεί να την κατάλληλη περιγραφή και ίσως οι λέξεις «χλεύη» και αποδοκιμασία προς την κυβέρνηση είναι περισσότερο εύστοχες.

Την ίδια στιγμή παρατάξεις στους κόλπους των επιστημονικών συλλόγων τοποθετήθηκαν απέναντι σε αυτή την υποτίμηση των εαυτών τους και των συναδέλφων τους. Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης συνέχισαν να «βαράνε» στην ίδια κατεύθυνση με τις ανάλογες δυνατότητές που έχει η καθεμιά και φυσικά μια μικρή μερίδα του Τύπου που συνεχίζει να επιμένει στην προσέγγιση της σφαιρικής ενημέρωσης ξεσκέπασε, με εμπεριστατωμένα ρεπορτάζ, το σύνολο της κομπίνας των προγραμμάτων τηλεκατάρτισης μέσω των Κ.Ε.Κ 

Τελικά, λύσεις υπάρχουν αλλά και όταν δεν υπάρχουν μπορούν να δημιουργηθούν και υπό αυτή την έννοια δεν χρειάζεται να λογαριαστούμε μετά. Χρειάζεται κυρίως να διατηρήσουμε στις δύσκολες αυτές συνθήκες οξυμένα αντανακλαστικά και μαζική και αποτελεσματική παρέμβαση λαμβάνοντας υπόψη τις όποιες δυνατότητες.

Σε κάθε περίπτωση, η επόμενη μέρα δεν μπορεί να είναι βασισμένη στον φόβο, στην αγωνία και στην ανασφάλεια.

Ένα σύστημα που δεν προσφέρει καμία απολύτως εγγύηση στις ανθρώπινες ζωές παρά μόνο αρκείται στο να κάνει την κρίση ευκαιρία πλουτισμού, ένα σύστημα που παίρνει μέτρα για να εγγυηθεί τους όρους αναπαραγωγής του υφιστάμενου συσχετισμού, θα μας οδηγήσει έξω από την κρίση μόνο αφότου έχει προετοιμάσει ήδη την επόμενη.

Χρέος μας είναι να ανοίξουμε ξανά συζητήσεις που για ορισμένους έκλεισαν οριστικώς προ δεκαετιών.

Τι κοινωνία θέλουμε; 

Όσοι και όσες θέλουμε μια κοινωνία διαφορετική από αυτή που υπάρχει, βρισκόμαστε σε σύγκρουση στρατηγικού χαρακτήρα με αυτούς που την δημιούργησαν και την συντηρούν. Την σύγκρουση αυτή την δίνουμε πάντοτε σε χρόνο ενεστώτα, με τους περιορισμούς και τις οριοθετήσεις που επιφυλάσσει η εκάστοτε συγκυρία.

Εμείς, θέλουμε μια κοινωνία που θα μας επιτρέπει με ασφάλεια να χαράσσουμε προοπτική ζωής, που θα σέβεται την αξία της ανθρώπινης ζωής, που δεν θα εξαναγκάζει τον άνθρωπο να ζει σε διαδοχικές αλλεπάλληλες συνθήκες κρίσης. Θέλουμε μια κοινωνία που μας χωράει όλους και όλες.